|
بی بال پریدن..
|
صدای بوقی ممتد مرا از خوابی دردناک بیدار میکند ودر یک بهت دردناکتر غرقم میکند..... اینجا،پرنده ها پشت سرهم پرواز میکنند... جنس آدم های اینجا،انسان نیست آدم نماهایی هستند که تنها برای مدتی روی زمین می آیند تنها مدتی!! و بعد،با همان بال ها که روی زمین آمده بودند ، پرواز میکنند.... مثل کبوترهایی که هرروز صبح توی تراس برایشان خرده نان میریزیم...پشت سرهم،سفید و پاک....می روند تا اوج اینجا همه شبیه به هم هستند ،اما با یک فرق درجه ی امیدشان نوسان زیادی دارد این درجه را نه از روی دماسنج اتاقشان بلکه از اعماق چشمانشان میتوان درک کرد..... همه ی حرف هایشان درهر ساعتی از روز که باشد شکل خداحافظی و وداع دارد... شاید دقایقی دیگر ساعتی..یا روزهای پیش رو..... همه چیز را میدانند و احتیاجی به شنیدن اخبار جدید ندارند... عشقشان ابدیست و نگاهشان تا ژرفای وجودت نفوذ میکند... دل به اسیری میگیرند اما دل نمیدهند و نمیبندند. اینجا...........................
................................. صدای بوقی دیگر مرا به خودم می آورد..... آخرین کبوتر سفیدی که کنارم بود پرواز کرد... حال فقط من میمانم...... شاید پرواز.....
پینوشت:انسان ها پرواز را دوست دارند..اما از آن میترسند.....تنها همین مرگ را سخت میکند.
یا غفور
[ دوشنبه 92/3/20 ] [ 7:32 عصر ] [ نقل و نبات ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ  من بی اسم تو بسمل باران را فراموش خواهم کرد من که نه گرگ پیراهنم را دریده و نه چاه مویه هایم را برملا خواهد کرد..... تنها اینجا هستم تا کمی با تو دردو دل کنم... تویی که این روزها تنها نامت را درشناسنامه ی کوچه ها می نویسند... |
| [ طراح قالب : پیچک ] [ Weblog Themes By : Pichak.net ] |
