نمی توانم باور کنم که با سطر های سپیدی

که تو قرار است نگاهشان کنی حرف می زنم

همان سطر های سپیدی که وقتی چشمم بهشان می افتد

اشک ها بی صبرانه خود نمایی می کنند و مثل رود

زمین خشک گونه هایم را خیس باران می کنند.

یاد آن روزی افتادم که قرار بود خبر های زیادی را بر دل این

سطر های سپید نقش بزنم که یکی از آ ن ها تولد پسر کوچکت بود

پسری که با تو حتی در نگاه هم تفاوت ندارد

اما صحبتمان به کجا ختم شد؟؟؟؟؟؟

حرف هایم در را ماندند و از بین رفتند

وهنوز که هنوز است آغاز نامه ی من پایانش است

همان زنگ تلفنی که رشته ی کلمات را از جوهر خودکارم به غارت برد و

حرف های دل من به همان نیم سطر اول همیشگی ختم شد

جاوید عزیزم سلام،امیدوارم.......

...

.

.

.

.

.

.

پس قاصدک  در کدامین صبحگاه گرد پوتین هایت را برایم می آورد؟؟؟؟

سالگرد پاسدار شهید جاوید آهندوست گرامی  باد.